بررسی وضعیت سلامت نوزادی در زنان بستری شده با تشخیص حاملگی طول کشیده

چکیده   زمینه و هدف: طولانی شدن بارداری از جنبه های مختلف، سلامت مادر و نوزاد را تحت تأثیر قرار می دهد. اگرچه بسیاری از محققین پذیرفته اند که انجام مداخلات درمانی قبل از شروع زایمان ضروری است ولی در مورد نحوه ی به کارگیری و زمان آن اختلاف نظرهای فراوانی وجود دارد لذا با توجه به شیوع حاملگی طول کشیده مطالعه ای با هدف تعیین و مقایسه ی وضعیت سلامت نوزادی در زنان بستری شده با تشخیص حاملگی طول کشیده، از اردیبهشت 82 به مدت یک سال، در زایشگاه دکتر شبیه خوانی کاشان صورت گرفت.   روش بررسی: این پژوهش به روش توصیفی بر روی 450 زن باردار که سابقه ی مشکلات طبی یا مامایی نداشته و حداقل، سن حاملگی آ نان (براساس lmp یا سونوگرافی زیر30 هفته) 40 هفته بوده و جهت ختم حاملگی بستری شده بودند، انجام شد. این افراد به روش سرشماری نمونه گیری شدند و عواقب نوزادی (سخت زایی، دیسترس جنینی، دفع مکونیوم، آپگار دقیقه ی 5، بستری نوزاد پس از زایمان و وزن نوزاد) و برخی متغیرهای زمینه ای (سابقه ی حاملگی طول کشیده، سن مادر و تعداد زایمان) و وضعیت سرویکس (دیلاتاسیون و افاسمان) در موقع پذیرش، در ایشان تعیین شده و سپس برحسب سن حاملگی در 4 گروه (40 هفته تا 40 هفته و سه روز، 40 هفته و چهار روز تا 41 هفته، 41 هفته و یک روز تا 41 هفته و سه روز و 41 هفته و 4 روز و بالاتر) با هم مقایسه شدند. نتایج مطالعه با استفاده از آمارهای توصیفی، کای دو، کروسکال والیس و من ویتنی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.   یافته ها: نتایج این پژوهش نشان داد که 131 نفر (1/29 درصد) از زنان، در سن حاملگی بین 40 هفته تا 40 هفته و سه روز، 130 نفر (9/28درصد) در سن حاملگی بین 40 هفته و 4 روز تا 41 هفته، 150 نفر (3/33 درصد) در سن حاملگی بین 41 هفته و یک روز تا 41 هفتهو 3 روز و تنها 39 نفر (7/8 درصد) در سن حاملگی 41 هفته و 4 روز و بالاتر ختم حاملگی شده بودند که از آنان فقط 12 نفر (7/2 درصد) سن حاملگی بیشتر از 42 هفته داشتند. متغیرهای دیسترس جنینی، دفع مکونیوم، آپگار دقیقه ی 5، بستری نوزاد پس از زایمان، سخت زایی و وزن نوزاد، در زنان تحت مطالعه تفاوت معنی دار آماری نشان نداد ولی گروه های مورد مطالعه از نظر علت سزارین برحسب سن حاملگی با یکدیگر تفاوت معنی دار آماری داشتند. آزمون های آماری نشان داد که گروه های مورد مطالعه از نظر سن مادر (4/0= p )، سابقه ی زایمان پس از موعد (08/0= p )، تعداد زایمان (7/0= p )، دیلاتاسیون (2/0= p ) و افاسمان سرویکس (4/0= p )، بر حسب سن حاملگی تفاوت معنی دار نداشتند.   نتیجه گیری: براساس نتایج پژوهش، ختم حاملگی در سن کم تر از 5/41 هفته، به خاطر ترس از عواقب نوزادی ضرورت نداشته و مداخلات زودرس، تنها باعث افزایش سزارین به دلیل عدم پیشرفت می شود. لذا، می توان با سیاست انتظار، ختم حاملگی را در زنانی که کنترل شده اند و هیچ گونه عوارضی ندارند به تعویق انداخت.